یه فنجان قهوه در اعتراض به. ساعت 4 صبحه و تا حالا داشتم واسه لپ تاب همخونه ایم ویندوز و نرم افزار نسب می کردم. ظاهرا اینجا گهگاهی یه پرنده ای پر می زنه. گاهی خسته می شم از این همه جلوی کامپیوتر نشستن.

پدر من از تو دو دست دارم. من از تو لب دارم. پس چرا نمی توانم ببوسم. روزهایش را شب می کند و خیلی از سرخط های زندگی را رها کرده به حال خودشان. But you, Marina, I did not find by my free.

اینجا قرار نبود دیگه چیزی نوشته بشه. ولی نمیدونم چرا وقتی این پست ایشا رو خوندم نتونستم نذارمش اینجا! حالا این بلاگی که دیگه کسی سری بهش نمیزنه. بعد از تونل ها . کاش بهارت و با خودت نیاری . هر چند که اون دیگه بزرگ شده یا شایدم حقیقی. باز که داری می خندی . یه زمستون و چندتا تابستون . کلید را همان دم در. زیر گلدان همیشگی مان گذاشته ام.