این هم شعر ظنزی از مراسم طنز شکرخنددر فرهنگسرای هنر. آدمی می شناسم از دوزخخوف وتشویش دارد و من نه. بس که می ترسد از عذاب خداهول از آتیش دارد و من نه. دائما ذکر گوید و تسبیحدر کف خویش دارد و من نه. قلبی آکنده از خدا و سریباطن اندیش دارد و من نه. بس عجول است در رکوع و سجودگوئی او . تا رسد زآسمان به او الهامدوسه تا دیش دارد و من نه. گوئیا با خدا بود فامیلاو که این کیش دارد و من نه. بهر ماموریت ز بیت المالهی سفر پیش دارد و من نه. بر نگشته ز انگلیس هنوزسفر کیش دارد و من نه.

Retape dans le champ ci-dessous la suite de chiffres et de lettres qui apparaissent dans le cadre ci-contre.

آغوشت علم را زیر سوال میبرد! انقدر ارامم میکند که هیچ مسکنی جایش را نمیگیرد. و عشق سر اغاز زندگی دوباره. هنگامی که به چشمانم خیره شدی رواز تو برگرداندم آخر تو باتمام وجودت مرا به نظاره گرفتی. من تحمل آن همه عشق وهیجان وعلاقه رانداشتم وتو ان دم فکر نمودی که تو رانمیخواهم. ولی روگرفتن من از برای ان بود که عاشق تر نشوم. میدانی چرا هیچ گاه به توخیره نشدم زیرا تو مرا باخود به یک دنیاب دیگر میبری. یه خبر مهم البته واسه من.