Jak co dzień wyszłam do pracy. Jakieś 5 minut drogi na piechotę. Minęłam sąsiadów, a także Neagolowskich żołnierzy, którzy zdobyli nowe sztuki. Zdziwiłam się, bo przeważała ilość osób starszych, a przeważnie biorą dzieci i młodzież. Było mi żal tych ludzi. Patrzyli na mnie załzawionymi oczami.

Opowiadanie o Reprezentacji Polski w Siatkówce. Piątek, 24 kwietnia 2015. Obudził się znacznie wcześniej od reszty, a tak nie spał zbyt dobrze. Ostatnio za dużo myślał, za dużo rzeczy go zaskakiwało. Wystarczał jeden ruch, a wszystko przewracało się niczym cholerne domino. Ostatnimi czasy każda chwila z nią była cenniejsza nawet od sukcesów na parkiecie. Nie znudzenie, tylko właśnie uczucie wiecznego zamartwiania się, tęsknoty.

Otworzyłam oczy i oślepiło mnie białe światło. Znajdowałam się w ogrodzie obok mojego starego domu. Odwróciłam się i moim oczom ukazała się mama. Siedziała na naszej ulubionej huśtawce. Wyglądała tak, jak ją zapamiętałam. Ubrana była w białą sukienkę, a ciemne włosy spływały jej na ramiona.