5 Lecz nagle rozpętała się okropna wichura. Proszę, nie próbuj tak bardzo się pożegnać. Diana zdjęła fartuszek i rzuciła go na kuchenny blat, poszła do pokoju i jeszcze raz sprawdziła telefon. Żadnych wiadomości, ani nieodebranych połączeń. Odłożyła komórkę na miejsce i spojrzała przez okno na ulicę Londynu. Śnieg padał od samego rana, gdy Diana wychodziła do sklepu po produkty na obiad, do teraz, gdy czekała na mamę, która piętnaście minut temu powinna już być. Hej, mamo - Dian.

W szczególności skupiłem się na jednym z podopiecznych. - Potrząsnął moim ramieniem William. Co jest? Ile jeszcze porwie pacjentów? I dlaczego nikt tego nie zauważa? N-nie - za jąkałem się zdając sobie sprawę, że może wrócić tu Thredson i zabrać tego bezbronnego chłopaka.

Poniedziałek, 9 grudnia 2013. Rozdział II - Część 1. 8222;Można zamknąć oczy na rzeczywistość,. Siedziałam samotna w kafejce popijając napój kofeinowy. Nie smakował zbyt przyjemnie, ale pobudzał i szybko powodował, że ze stanu ogromnej senności wracałam do realnego życia. Chociaż czy sny nie są rzeczywistością? Tą lepszą, w której trwa się, wystrzegając ciągłych przerw pełnych niewygody? Czy jawa nie jest tylko złośliwym, boskim kaprysem? Wreszcie się.

To będą moje osiemnaste, a nie osiemdziesiąte urodziny. Znam ich od urodzenia, myślę że nie zmienią zdania na mój temat przez odkryte plecy. Nie zapominaj o nieprzyzwoitej długości. - Zobaczymy co powie Twój ojciec. Annie, nie zabij się! 8211; Usł.