Na drogach które nie chcą. Każda kawa i herbata gorzka. Zbyt by przełknąć ją razem. Z żalem co duszę wypala. Słone krople jak ołów ciężkie. I oddech do lekkich nie należy. Nie potrafiąc zmusić się do uśmiechu. Każdą szansę także w sobie stłamszę. Pozostawiłaś po sobie blizn tuzin. Oraz nadzieje niespełnione i choć. Tobie Mała na tym zależy-. Wypadł mi z rąk ster życia,. Maszt ze śmiechem zerwał wiatr. Burza, burza, burza! .

Rozczulającym panem wchodzącym w meandry kryzysu wieku średniego. Jest takie światło, z którego buduje się domy. Poniedziałek, 30 czerwca 2014. Gdybym był deszczem nie trwoniłbym się tak. Ustami rysowałbym na białej mgiełce usta.

W pełnym świetle wszystko wygląda znajomo,. Potem gęstnieją drzewa i ściemnia się obraz. Oczy w ślepia, włosy w sierść, zęby w zębiska. Z drzew korony spada kłoda pod moje nogi. Tyle razy ćwiczyłam biegi z przeszkodami. Sarny dwójkami przebiegają drogę,. Każda z nich trwożna, nigdy uśpiona,. W razie czego gotowa wszystko zostawić i uciekać. Ciągle się od niej uczę. Czego dlaczego się lękam? Wyrzucasz.

Przez te upały znowu rozregulował się mój dobowy cykl, więc ostatnio wstaję o 4. 00, a spać chodzę nieraz tuż po wieczorynce. I dzięki temu na nowo odkryłam trochę radości życia, bo nie ma dla mnie nic piękniejszego niż miasto, które jeszcze śpi, a ja mogę spacerować jego ulicami z dawno nie odczuwanym poczuciem bycia we właściwym miejscu o właściwej porze. My tu gadu gadu, mąż w pracy, a seriale się same nie obejrzą! .