Jeszcze raz Ado, dziękuję bardzo za poświęcony czas. Wtorek, 19 lutego 2013. Pół roku i ani słowa. Na wstępie pragnę was przeprosić za to, że wymiękłam i pisząc to opowiadanie zgubiłam gdzieś serce. Presja i chęć stworzenia czegoś niesamowitego wyparły uczucia, które zastąpiła pewna monotonia. Może sami powinniście wyobrazić sobie ciag dalszy? Jak coś macie to podzielcie się tym? Dziękuję, pozdrawiam, całuj.

The idea is to die young. Żaden ze mnie Bear Grylls. Karate na dłuższą metę jest wycieńczające, choć niezmiernie dziękuje ojcu, że zapisał mnie na te dodatkowe lekcje. Co stało się z moimi rodzicami? Nigdy nie przykładałam się zbytnio do tych jego cotygodniowych wywodów o apokaliptycznym przetrwaniu. Świat miał egzystować następne tysiąclecia. Miałam uganiać się ze chłopakami, a nie walczyć z grupką dresów o ostatniego podgniłego.

Ogarnij wrotki kretynie, to że ktoś robi Ci łaskę i wstaje za pięć szósta w wolny dzień nie znaczy, że jesteś tak cholernie ważnym i istotnym. To znaczy, że żaden inny tuman nie miał wolnego terminu o dogodnej porze, więc trzeba gnić z odsiewem w śmierdzącej kawalerce, dopytując się o szczegóły terapii. Ja jestem niezrównoważony? Niech mi Jaśnie Pan wybaczy, będę Pana od teraz tytułował Milordem jeśli taka jest Pana wola. Ma mnie to ruszyć? Czasami zaczynamy w to wątpić.