Niedziela, 23 sierpnia 2015. Troskliwi rodzice mają na uwadze przede wszystkim dobro swych dzieci. Ich nieszczęścia są dla nich o wiele boleśniejsze aniżeli własne. Obudziłam się na łóżku w pomieszczeniu, które przez jakiś czas miało być moim pokojem. To pokazywało, że miłość jednak jest wieczna. Podniosłam się powoli po czym wyjęłam różdżkę.

Niedziela, 25 października 2015. Patrzę na to ile poświęciłam. Patrzę na to co zrobiłam. Patrzę na to co mi pozostało. Wciąż widzę trupy, które po sobie zostawiłam. Wciąż patrzę na trupy, które kiedyś znałam. Wciąż widzę trupy, ofiary wojny. Trupy, których nawet nie znałam.

Umbridge słysząc dźwięk odwróciła się gwałtownie. Ivisibility - powiedziała cicho i modliła się w duchu, aby zaklęcie, widniejące na tajemniczym medalionie profesora Tomlinsona zadziałało. Stały się przezroczyste, a dziewczyna uśmiechnęła się do siebie. Umbridge wyszła z ciemnego pomieszczenia, rozejrzała się.

Wtorek, 15 września 2015. Caroline schowała pamiętnik do torby, po czym usiadła na śpiworze. Lecz właśnie w tym momencie spojrzała w jej oczy i przypomniała sobie oczy kogoś, kto zawsze był przy niej. Kogoś, do kogo teraz mogłaby się zwrócić, kogoś, kto zawsze by ją pocieszył. Kogoś, kogo nie ma od sześciu lat. Od sześciu ciężkich lat pełnych bólu, strachu, łez i wściekłości. Nigdy nie zapomniała jej oczu, jej twarzy, jej włosów, nigdy nie zapomniała jej imienia, jej głosu.