Κυριακή, 27 Μαρτίου 2011. Ήμουν σίγουρη πως μετά τη θεαματική μου συμμετοχή στο μάθημα. Ο Μέισεν θα είχε στρέψει την προσοχή του αποκλειστικά σε εμένα, και πράγματι είχα δίκιο. Το βλέμμα του δεν μπορούσε να δραπετεύσει στιγμή από το δικό μου, όμως πάντα με μια δόση συγκράτησης.

Με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον ανασηκώνοντας με ένα αρκετά τρυφερό τρόπο το πρόσωπο μου. Τα μάτια μου αντίκρισαν τα δικά του και αμέσως ένα ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το κορμί μου! Ν-ναι καλά είμαι, είπα προσπαθώντας ακόμα να ξεπεράσω το σοκ . Ρώτησε με αγωνία γιατί έβλεπε ότι πραγματικά δεν βρισκόμουν και στην καλύτερη κατάσταση. Έλα Μπέλλα βρες το κουράγιο, μίλα του. Ναι ναι μια χαρά, εσείς δεν είχατε φύγει? Και που θα πάμε? Ας ξεκινήσουμε.

Έντουαρτ πρέπει να σου μιλήσω. Σε παρακαλώ μόνο για λίγο και μετά μπορείς να φύγεις. Σε παρακαλώ κάθισε πριν πάθεις συγκοπή. Δεν μου αρέσει όπως τα λες. Κάθισα λοιπόν και εγώ και ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Άλις τόσο σοβαρή! Λοιπόν θυμάσαι όταν σου είπα ότι έχω κάτι δουλειές να κάνω? Ναι αλλά δεν μου είχες προσδιορίσει τι δουλειές. Λοιπόν όταν ήμουν νοσοκόμα είχα δουλέψει ένα καιρό στην Λουιζιάννα. Ε θα μας αφήσεις να τελειώσω? .