2 Błękit nieba uwięziony w twoich oczach. To było jakieś cztery lata temu. Miałaś jedynie szesnaście lat i nie zgubiłaś jeszcze dziecięcego tłuszczyku. Byłaś nadal małą, przestraszoną dziewczynką, która nie mogła uwierzyć w siebie i w to, że jest warta więcej niż może się spodziewać. Że jeśli chce, to może góry przenosić. Ale gdy dzielili nas na grupy i wylądowaliśmy w jednej wiedziałem, że to przeznaczenie.

Trudno jest mi powiedzieć, która była godzina, ale byłem przekonany, że świat otacza ciemność, bo wyglądając przez okno na niebie widziałem gwiazdy. Było to coś niespodziewanego, bo jednak nie bez powodu Londyn nazywany jest wiecznie zachmurzonym i deszczowym miastem; ale kochałem je za to, ponieważ nie raz to właśnie ten nastrój dawał mi jakieś ukojenie. Zbudziłem się nagle, co czasem mi się zdarzało, choć ostatnio co raz rzadziej. Miałem nadzieję, że to już minęło.