może coś więcej? Środa, 12 sierpnia 2015. Dlaczego miałbym to robić? Wyszczerzył się i uciekł, puszczając torby. Złapałam je, ale przez ciężar upadłam na tyłek. Przepraszam, ja na serio nie chciałem! Blondyn wrócił do kuchni i zabrał siatki, chowając produkty do wyznaczonych szafek. Po chwili zreflektował się i podając rękę, pomógł mi wstać. Riker Lynch, prawda? Spytał jeden z nich. Co ty będziesz z tego miał? Wszyscy .

Postawiła dwa kubki parującej herbaty i usiadła na przeciwko jego. Głowę miał spuszczoną, po twarzy leciały łzy, ciężko oddychał. Wziął łyk gorącego napoju i po raz kolejny wbił wzrok w blat stołu. Więc - zaczęła nieśmiało brunetka. - Co się stało? Ech - westchnął cicho. Wiedziałem, że tak będzie. - Wstał i zrezygnowany skierował się do wyjścia. Stoję, gdybyś nie zauważył - odparła miło, sztucznie miło.

Środa, 13 maja 2015. Nie wierzę, po prostu. Nigdy nie sądziłam, że osiągnę taki sukces 3. Dzięki Wam właśnie popłakałam się ze szczęścia. w ogóle nie powinnam się dziwić, że blog ma tyle odwiedzin, w końcu czytają go tak wspaniałe osóbki 3. Aż trudno mi Wam powiedzieć, że zostały tylko 3 rozdziały i epilog. Tak, miałam dojść do 40 postów, jednak nie chcę zanudzać i przeciągać tak przewidywalnej historii. Każdy wie, jak to się skończy.

Sobota, 11 lipca 2015. Przyznam szczerze, że sama nie spodziewam się dużej aktywności pod tym postem. Mogę nawet powiedzieć, że zdaję sobie sprawę z tego, że nikt nawet go nie zauważy. Nie mam prawa obwiniać za to Was, bo wiem, że to ja zawaliłam. Możecie więc pytać o to, dlaczego w takim razie dodaje ten post? Potrzebuję sobie to wszystko pukładać, zastanowić się i dokładnie przemyśleć, co chce dalej robić. Mam w głowie mnóstwo pomysłów! Piątek, 10 kwietnia 2015.

Niedziela, 15 listopada 2015. Mijam lekarzy, pielęgniarki, spacerujących chorych, którzy czują się na siłach, płaczących oraz zdenerwowanych ludzi siedzących przed jakimś gabinetem lekarskim. Nie oglądam się za siebie. Czwartek, 27 sierpnia 2015.

Poniedziałek, 16 listopada 2015. W naszej szkole dzieje się tyle rzeczy, że nikogo już nie dziwi widok czterech nastolatków leżących w odłamkach szkła. Ja, Jessica, Ross i Tristan śpieszyliśmy się na lekcje i nie wyrobiliśmy zakrętu, co skończyło się uderzeniem całym impetem w szklane drzwi do sali gimnastycznej. Z jednej strony, to co za idiota wstawia szklane drzwi do sali gimnastycznej? Ty już Lynch nic nie mów! Co to ma być? Na lekcje się śpies.