Przepraszam, że tak długo nie dawałam znaku życia. Blogu nie zapomniałam, jednak ostatnio moje życie jest tak zakręcone i tak dużo mam na głowie, że zupełnie nie jestem w stanie skupić się na następnym rozdziale. Dziękuję za to, że wciąż wchodzicie, czytacie i komentujecie. Gdy tylko coś się ruszy, natychmiast Was o tym powiadomię! Niedziela, 22 czerwca 2014. Tak jak obiecałam, rozdział publikuje w tym tygodniu, chociaż nie ukrywam, że myślałam, że pójdzie mi z nim szybciej.

Co serce pokocha, rozum nie wymaże. Środa, 19 sierpnia 2015. I znowu jestem tu, a przede mną tylko przepaść. Podbiegasz, mówisz stój, błagasz bym poczekał,. Ty jedna rozumiesz mój ból, a więc czekam. A teraz lećmy, niech błękit zostanie naszym domem,. Lećmy, odrzućmy lęki w walce z nieboskłonem,. Lećmy, jeszcze wyżej w to co nieskończone,. Błagam nie puszczaj mej ręki kiedy razem z Tobą płonę. Kiedy znaleźli się na zewnątrz, natychmiast rozpoznali chłopaka.

Środa, 11 grudnia 2013. Przepraszam, że tak długo, no ale szkoła sama się nie załatwi, a mój tata zabrał mi komputer na baaardzo długi czas, potem go oddał a za sekundę znowu go zabrał. Hej Przepraszam za to, ale rozumiesz. Ron nie może wiedzieć, że rozmawiamy.