این شعر را در دهه ۶۰ نوشته بودم. مدتی پیش ناخوداگاه با روح و روانم همراه دیدمش. و به خواندن و باز خواندن ان مشغول شدم. با این تفاوت در جزییات ویرایشی در ان انجام دادم تا با حال و اکنونم هم حوانی داشته باشد ودوستش داشته باشم. بهرحال در وبلاگم اینک اورا می اورم. جایی برای بوته های هوا را کنار زدن. در چشمان دختران هوا حل شدن. نه اینجا , نه انجا. جایی برای ماه , ماه که گل می پاشد. بر گوری کوچک میان دو کتف. و پایی که رطوبت تنها ترین مردگان.

Sohrab Rahimi در شعر و شاعری. Swirl editions, the e-chap arm of the zine. پادکست سرایه ۴۳- دکلمه شعرهایی از سهراب رحیمی.

اتفاقات خوبی در دهان من می افتد. ها می کند به صبح. شب به مهره های گردن ات می پیچد. می چسبد به دهان کسی. و تو شاید شباهتی به مثلث نداشتی. و گلوله هایی که سمت تاریکی من نشانه رفته اند. خیابان ها دودم کرده اند. وسرفه های سمت جزیره ات شیمیایی تر از این نمی شود. آفت ام مترسک شدن بود.

این روزها به هر دری فکر می کنم بسته می شوم. 1 - مجموعه شعر علیه سنگ - نشر چشمه. اما شاعرهمیشه تنهاست وشاید بهتر این است که بگوییم که او عاشقی همیشه تنهاست. او پارادوکسی از یک وضعیت پیچیده است. برای شاعر بقیه ی مسائل در مرتبه ی دوم به بعد هستند وباز به قول یونگ این را تنها شاعران درمیابند.