Nie mogę uwierzyć w to, co usłyszałam ledwo kilka chwil temu. Parę słów, które odmieniły moje życie o sto osiemdziesiąt stopni i sprawiły, że znowu mam ochotę żyć. Skończyło się kupowanie hurtowych ilości testów ciążowych, skończyły się paskudne nastroje i przeżywanie porażki po wykonaniu każdego z góry testów. Nareszcie się udało! Cześć panie Kovačević - witam go od progu z uśmiechem od ucha do ucha. Mamy dziecko, mamy dzidziusia! Będziemy .

Jedyne, czego jestem pewna to to, że muszę posklejać serce rozszarpane na tysiące maleńkich kawałeczków. Mógł tak po prostu wyjechać, zostawiając mnie tu samą, bez nadziei na przyszłość, bez Jego. Bliskości, bez cholernej świadomości, że w każdej chwili mogę spojrzeć w Jego. Oczy i utonąć w Jego. Czym sobie zasłużyłam na odrzucenie? Czy nie starałam się wystarczająco mocno? I przypuszczam, że nic nie będzie w stanie tego zmienić. Mówiłam, że będzie krótko i bez sensu.