Jeżeli tylko jesteście w stanie, włączcie playlistę. Czuję tępe pulsowanie zabandażowanego boku i paraliżujący, rozchodzący się falami ból w kolanie. Zaciskam oczy i szczękę, próbując sobie przypomnieć, co się stało. Pamiętam związane dzieci i trójkę ludzi, ubranych w szmaty, a także ich srebrne, świecące oczy. Tak się kończy bycie u władzy. Jestem zamknięta i zakuta w kajdany blokujące przepływ chakry. Niech się pani nie rusza - szepcze.

Kochani, to trochę fałszywy alarm, bo żaden rozdział. Napisałam jednak pracę na konkurs, wbijając się w klimat Świąt, więc to chyba odpowiednia pora, by go wrzucić od razu w dzień Wigilii. Informuję was o nim tutaj, bo jako że nie dodawałam tu niczego dość dawno, może wynagrodzę wam to jednopartówką w linku. No i życzę Wesolutkich, masy jedzonka, radości, spokoju i jeszcze raz jedzonka! Udostępnij w usłudze Twitter.

Odkąd byłam dzieckiem, kiedy dotknął mnie jakiś problem, kiedy bałam się lub było mi smutno, chowałam się do szafy. Zamykałam drzwiczki i siedziałam tam z podkulonymi nóżkami, dopóki mi nie przeszło. Zazwyczaj trwało to dosyć długo, także miałam czas na przemyślenie wielu spraw. Może nawet zbyt wielu, bo zdarzało się, że zbytnio dawałam się ponieść wyobraźni. Do dziś się z tego śmieję. Przystosowanie o jakie mi chodzi.

Sobota, 6 grudnia 2014. Na sobie miałam wczorajsze ubrania. Musiałam przespać ten cały czas, stwierdziłam. Podniosłam się i przetarłam oczy. Chciałam sprawdzić godzinę na komórce, ale okazało się, że się rozładowała. Podłączyłam ją do ładowarki, a godzinę sprawdziłam na budziku; ósma dziesięć. Gdzie tata i Skorpion? .