شعرهایی از آرش سعادتی. جمعه اردیبهشت ۲۴ ۱۳۸۹. مانند همه ی عصرهای جمعه دلگیر است. ومن مانند همیشه تنهایم. این تنهایی سالهاست کا با ماست. بوی باران می آید. هوا خیس خورده و بوی خاک هوا را معطر کرده. این صدای مردم است که از کوچه می آید. این کوچه زمان های زیادی است که برای من تنگ و تاریک است. نوری در آن نمی بینم. صدایم در نمی آید! و چشم هایم بسته. شاید اینگونه بهتر باشد. کاش می شد پنبه ای در گوشم می کردم. تا صدایی هم نتوان بشنوم. اما فقط احساس من به این کوچه اینگونست. به جای مانده ای از. هیچ نظری موجود نیست.