Zaten dönmeyip ne yapacaktı ki? Kang Hyuk sinirli sinirli güldü. Ancak hemen sonra gülüşü söndü, yüzüne acıklı bir ifade geldi. Başını kaldırdı, kar taneciklerinin usul usul yağdığı gökyüzüne dikti yaşarmış gözlerini. Kar tanelerinin ıslaklığı, gözlerinden süzülen yaşlara karıştı.

Merhaba, 1,5 senedir beni okuyan, bana katlanan sevgili çingum, arkadaşım,. Bu benim son yazım ama senin olmasın. Blogun yoksa da derhal bir tane açmalısın. Yeni postlar yazmayacağım ama vakit buldukça burada olacağım, belki yorumlar atamayacağım ama senin yazdıklarını okuyor olacağım. Bir sonbahar günü yapacak bir şey bulamazsan beni hatırla, eğlenceli ve geveze bir Puff vardı de.

Çok çok uzun bir aradan sonra şöyle bir sevdiğim bloglarda tur attım. Görüyorum ki bizim bloğumuz kadar olmasa da pek çok blog paslanmış. Sanırım bir zamanların bloggerları olarak hep beraber büyüdük ve kaçınılmaz olan gerçek dünyaya dalış yaptık. Eskiler bilirler önceden twittera çok takılan bir insandım. Orada da aynı sorunu gördüğüm için twitterımı silmiştim. Bizim ortak dünyamız olan kore olaylarını pek takip edemediğimden muhabbetler sarmamaya başlamıştı.

Mutlu olunan tek yer hayaller . Yıllardır sanki hep böyle yaşlı doğmuşum gibi geliyor bana. Geçmiş anılar, hatıralar hepsi izlediğim bir film gibi, yaşananlar hep başkasının hayatı gibi, o karakterler gibi bana yabancı, o hayatın baş kahramanı ben değilim. O yaşamın sahibi ben değilim gibi, hep yabancı birinin anıları gibi hayal meyal ve mesafeliydi.

Benim için J-Rock gruplarından listenin başlarında olan ONE OK ROCK 2005 yılında kurulmuş dünya çapında konser veren r.

Kısaca bir mini mini liselinin, müdürlük maceralarını, aşkını, dramını izledik dizide. Baştan son bölümüne kadar sıkmadan, insanı baymadan, aşırı dramlaştırmadan gayet basit, yalın bir dille işlenmiş konu. Bir kere yakışıklılık ve buz hokeyi dışında elinde hiç bir şeyi olmayan gencimiz, bildiğin ergen bi liseliydi. Dersleri mükemmeli bırak vasatın altında, süper dahi felan değil.