Niedziela, 27 listopada 2016. Nareszcie Nicole pozwoliłaś sobie na pomoc. 8211; zawołała z radością ślizgonka i podbiegła do niej lekko ją przytulając. Dobrze widzieć twoją uśmiechniętą twarz. Widzę, że chcesz się wygadać.

Sabrine zbiegła po drewnianych, skrzypiących schodach, niemal spadając z dwóch ostatnich. Przeklinając i złorzecząc na złośliwość rzeczy martwych, dotarła do kuchni, z której ulatniał się zapach smażonych jajek i bekonu. Z zadowoleniem zauważyła, że drewniana łyżka nakładała śniadanie na leżący na stole talerz. Po chwili wraz z pustą patelnią pofrunęły do zlewu, gdzie zostały wyczyszczone przez gąbkę i płyn do naczyń. Jedna z dyń nagle obróciła się na wietrze, przykuwając uwagę.

Spytała szeptem, by nieznajomy nie mógł usłyszeć drżenia w jej głosie. Minęła długa, drażniąca chwila zanim plama mroku zafalowała i spośród ciemności wyszedł Brian. Miał blady, wręcz trupi odcień skóry, a pod jego w świetle dnia piwnymi, a pośród nocy czarnymi oczami zebrały się cienie. Włosy opadały mu na czoło dwoma, prostymi falami. Rose Co tu robisz? Uśmiechnęła się, niby mile zaskoczona jego obecnością. Rose wykręciła sobie za plecami palce, żeby nie wyrzucić z siebie.