دویست و بیست و چهار . خاطره ای به جا مانده. که به ثانیه هایم رنگ دلتنگی می زند. رنگی که اصلا صورتی نیست! حسرتی به جا مانده. که هی می خورم و سیر نمی شوم. در نیمه شبی که از خواب بپرم. شاید به خاطر دیدن یک کابوس! فقط یک من نصفه نیمه به جا مانده. که گاهی شعر می نویسد. و تو در میان واژگانش خودنمایی می کنی! فقط یک صندلی خالی.

دوست داشتم زندگیم تمام میشد همان سالهای نوجوانیم. نمیدانم آینده ارزش این همه سال جنگیدن را داشته است یا نه . و این شک باعث میشود که تا مغز استخوانم تیر بکشد. کاش تمام میشدم همان سال 78 که تنها شهریور شاد زندگی ام را داشتم. هنوز که هنوز است بعد از گذشت 15 سال به محض ورود به شهریور تمام آن یک ماه از جلوی چشمم میگذرد. دریای بیخود بندرترکمن میشود بهترین جای دنیا و من شادترین و بی غم ترین دختر زمین.