Ludzka podłość nie zna granic. Chociaż podłość to mało powiedziane.

Kleszcze, kleszcze, kleszcze. Było idealne do czasu pojawienia się kleszczy. Mimo to, stwierdziłam, a co tam, wybiorę się na pola chociaż na chwilę. Pies przecież musi się wybiegać, a ma kropelki, nic się w końcu nie stanie. Niestety, nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli i tak też było w naszym przypadku. Młody ma się lepiej, je, pije, dużo leży. Jutro pojawimy się jeszcze u weta, ale jestem dobrej myśli.

Dzisiaj mam trochę więcej czasu, więc chciałabym całkowicie opisać naszą historie. Idealny kompan dla samotnej trzynastolatki, która od zawsze marzyła o czworonożnym kompanie. Duży domek na obrzeżach miasta, w sam raz dla gromadki psiaków. Po powrocie do domu, zaczeliśmy się szkolić. Jednak mało co nam wychodziło.

Nie nie chodzi o taką, rzepkę do jedzenia. W każdym razie, jakoś się żyło, młodego nigdy to nie bolało, a przynajmniej nigdy nie piszczał. A ona sobie spadała i wskakiwała. Objawiało się to tylko tym, że krzywo chodził. Środa, marca 05, 2014. Piątek, 14 lutego 2014. To nie mój pies! Coś co .