Popsuty Lisi Kran, czyli istota o niesamowicie dziwnym charakterze. Aktorka idealna, zwłaszcza wtedy, gdy stuka w klawiaturę. Nigdy nie wiesz, czy kłamie, czy mówi prawdę. Często jest nieszczera i choć dobrze zdaje sobie sprawę z tej wady, niespecjalnie ma ochotę coś z tym robić.

Ale już wróciłam, chociaż i tak znikam na miesiąc, także. Dobra, nie mam ochoty rozwodzić się na tematy niezwiązane z notką. Zwiastun na Zbiór Opowiadań Kranu. Miniaturki, czyli Dramione po latach. Ten ostatni podoba mi się najbardziej. Dobra, notka krótka, szybka i przyjemna.

Aleksy wychylił się ostrożnie zza ściany i skupił wzrok na kanapie w salonie. Jego rodzicielka oglądała jakiś program o gotowaniu z notesem w ręce i ze skupieniem zapisywała wszystko, co uznała za ważne. Chłopak wiedział, że najprawdopodobniej już następnego dnia będzie próbowała wykorzystać nowy przepis i upewnił się, że znajdzie dobry powód, by być poza domem w czasie obiadu. 8211; Mamo, przeszkadzam? 8211; O co chciałeś zapytać? 8211; To o co? .

Środa, 12 sierpnia 2015. BŁĄD ZAISTNIAŁY W MINIATURCE ZOSTAŁ PRZEDE MNIE POPRAWIONY. Nie miałam okazji zrobić tego wcześniej, ale dziękuję za 200 tysięcy wyświetleń! Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek coś takiego się wydarzy. Przyznaję, że zakończenie nie miało być happy endem, ale wiem, że lubicie szczęśliwe zakończenia.

Tak naprawdę jeszcze nie wiedziałem, co mnie czeka, gdy wysiadałem na lotnisku w Trento i przesiadałem się w autobus. Nie znając państwa, podziału administracyjnego, języka dotarłem do domu mojej cioci, u której miałem spędzić wakacje. Bo w sumie co taki młodzik jak ja mógł robić całymi dniami? Potrafiłem tylko siedzieć, siedzieć i siedzieć. Bałem się, że koniec końców mój tyłek stanie się nagle dwa razy większy i nikt mnie nie zechce, bo na co komu facet z wielką dupą? 8211; Mateusz, obsłuż, proszę! .

Dzisiaj przychodzę z pierwszym na tym blogu fanfikiem. Ogólnie bardzo rzadko piszę fanfiki, a jeszcze rzadziej dobre fanfiki, więc jetem mocno niepewna tego, co tu dodaję. Jak zwykle dziękuję pięknie Lizzie za najlepszą korektę świata i Misie, za wsparcie stulecia. Jesteście najbardziej kochanymi Pysiakami po tej stronie Mocy i bez was nic by się nie udało 3.

Środa, 11 listopada 2015. Do domu Hopkinsów wróciłem koło południa, gdy słońce nieprzyjemnie świeciło mi po oczach. Od progu przywitała mnie ciocia, której sztywna postawa i surowy wyraz twarzy nie wróżył nic dobrego. Irma cechowała się dobrocią, troskliwością i opiekuńczością, czyli cechami typowymi dla matek, ale także potrafiła pokazać, że tu rządzi ona. Dzień dobry, ciociu - przywitałem się z niepewnością w głosie i zacząłem ściągać buty. Ale pijany nie jesteś? Około god.

Muzyka to nie tylko piosenki, to też odgłosy, które nas otaczają. Bardzo współczuję osobom głuchym, którzy nie mogą usłyszeć, jak piękny jest świat. Są piosenki, które nas rozczulają, denerwują, utulają do snu. Są melodie, które kojarzą nam się z ludźmi, z konkretnymi momentami naszego życia. Inaczej nie przeżyłabym przynudzania polonistki.

W blasku zachodzącego słońca zamek w dolinie Ĉachticach prezentował się bardziej okazale niż zazwyczaj. Ciemny kamień, z którego był zbudowany, teraz lekko lśnił, a las wokół dodawał magii i tajemniczości. Zjawisko to, zaliczało się do czegoś niezwykłego. Prawie każdy przystawał, by choć chwilę podziwiać ten czar. Tajemnica rodu Batorych niedługo ujrzy światło dzienne. Wybacz, że nie zdołałam dochować tajemnicy.