Niedziela, 12 lipca 2015. Od samego rana chodziłam jak w letargu. Nie byłam do końca świadoma tego, co robię. Gorączkowo przetrząsałam torbę podróżną, coś z niej wypakowywałam lub dokładałam. W międzyczasie piłam kawę i pogryzałam kanapkę z ogórkiem. Kilkakrotnie udało mi się ją zgubić, zostawiając na jakiejś półce czy szafce. Nie może zobaczyć mojego mieszkania, nie może! Dzień dobr.

Przez całą drogę Cara nie odzywa się do mnie ani słowem, a ja także nie zaczynam rozmowy, czekając aż znajdziemy się w bardziej ustronnym miejscu. Przez głowę wciąż przemykają mi sceny z minionego spotkania, gdy Cara wprowadza mnie do pomieszczenia, które ma być moim pokojem. Okazuje się ono identyczne jak to w którym się obudziłam. Wyjaśnia Cara, gdy zauważa moje zdumienie. Możesz tu zrobić co zechcesz. Otwieram szeroko oczy ze zdumienia. 8212; Coś, czego .

Drugiego dnia rano kiedy Damon i Andrea poszli do szkoły, zacząłem się zastanawiać nad tymi moimi wszystkimi pustkami w głowie. O kogo biłem się z Damonem? Przez kogo wyjechałem z miasta? To wszystko nie dawało mi spokoju. Postanowiłem że może zacznę coś robić w tych pokojach, poszedłem do pokoju An. Zszedłem na dół otwierając drzwi przed którymi stała Elena. Hej Ciocia się pyta czy macie pożyczyć mąkę? Wpuściłem ją do środka idąc do kuchni.

Rano obudziłam się w łóżku Kevina, wtulona w niego. Kevin uroczo wyglądał gdy spał. Czy to wszystko, nie jest zbyt piękne? Mam nadzieję, że jest prawdziwe. Wstałam z łóżka podchodząc do wielkiego lustra, połączonego z wielką szafą. Pierwszy raz spałam w męskiej koszuli, trzeba przyznać, że było w niej wygodniej, niż w zwykłej piżamie. Rozejrzałam się po pokoju, kiedy to zaburczało mi w brzuchu. Ana co ty robisz? Spytał Kevin który nagle wyszedł z pokoju. Zrobiłam kółko? I co z tego? .

Im dłużej trwa lato, tym mniej mam weny. Fakt, kocham burzę, całą tą otoczkę wokół nich, jednakże są bardzo rzadko. Dzisiaj, aktualnie gdy pisze ten post, mamy połowę lipca. Mówiłam, że pisze na zapas. Nie chce przedłużać, zapraszam na rozdział. Od zawsze miałem mapę swojego życia. Chcąc podążać na północ niczym pierwsi wojownicy, mam nadzieję na odkrycie czegoś nowego. Muszę znaleźć kącik dla siebie. Mimo że jestem tutaj gościem, muszę odizol.

Środa, 29 lipca 2015. Ponieważ stali na wzniesieniu, Śnieżka z łatwością mogła ujrzeć rozbity w dole obóz rycerzy. Z tej odległości mężczyźni wydawali się jedynie ciemnymi plamami, krzątającymi się nerwowo wśród nagich krzewów, w przełyku dwóch łagodnie uformowanych wzgórz.

Bardzo, ale to bardzo Was przepraszam, że nie dodawałam tak długo rozdziału. Wysłałam do bety i czekałam, niestety nie otrzymałam go sprawdzonego. Postanowiłam, że dodam, bo już i tak minęło sporo czasu. Od razu mówię, że jest niesprawdzony. Notkę dedykuję Zuzeczce, mojej najlepszej przyjaciółce, która mocno mnie wspiera,wierzy we mnie i dodaje siły. Niech pisze dalej, bo robi to niesamowicie pięknie 3. Bez cierpienia nie zrozumie się szczęścia.

11 Ucho w błocie, czyli pykostrąk kontratakuje. Przystanęłam przed zbroją i z rozbawieniem spojrzałam na bluszcz, który wyglądał zupełnie jak broda wypełzająca spod przyłbicy. Większość roślin została już usunięta i tylko w najciemniejszych kątach połyskiwały srebrzyste liście albo szczerzyły się paszcze wypełnione setkami ostrych zębów. Miałam jednak nadzieję, że już wkrótce także te pozostałości magicznego lasu zostaną zlikwidowane, ponieważ przepisywanie najnudniejszej księgi ze szkolnej bibli.

Muszę napisać list do rodziców. No dobrze, trzeba jakoś zacząć. Strasznie za wami tęsknię, a to dopiero drugi dzień! Nie byłam jeszcze w bibliotece, ale podejrzewam, że są tam tylko czarodziejskie książki. Zaraz, Padma jeszcze śpi? No to trzeba ją obudzić. Padma, Padma obudź się! Owszem masz całe pół godziny.

Czwartek, 20 sierpnia 2015. To ostatni rozdział mojego opowiadania. Wszystkim, którzy czytali i komentowali. Tym, którzy czytali, ale nie komentowali. Epilogu możecie się spodziewać 26. Jednak to się szybko skończyło.