Nadal nie mogę uwierzyć, że piszę do Was zza wielkiej wody, kilkanaście mil od serca tętniącego życiem San Francisco. Co Wy na to? 8211; Bardzo Ci dziękuję za te słowa otuchy odnośnie klątwy mojego ducha! P Długo na to czekałaś, ale w końcu napisałam i miałam szansę zmienić szablon, który dla mnie zrobiłaś. Ujdzie? No i przede wszystkim Wesołych Świąt, drodzy czytelnicy! Nie mogę uwierzy.

To pomiędzy wierszami ukryte są strzępy prawdy. Niedziela, 30 marca 2014. Żyli w nadziei, ale czy byli głupcami? Wierzyli w każde słowo, lecz czy każde słowo musi być prawdą? Marzyli, każdego dnia coraz więcej, zawiedli się? Dorośli, a wtedy zrozumieli, że wszystko było tylko odbiciem, odbiciem w kolorowym lustrze. To, co było w zasięgu ich wzroku przez te wszystkie lata, stało się jedynie obrazem, który śmiało mogli umieścić w galerii dzieciństwa lub niespełnionych życzeń.

Rozdział VI, czyli jak obraz stał się wskazówką.