Poniedziałek, 10 listopada 2014. Jejku jak mnie tu długo nie było. Przepraszam, wiem że Was trochę zawiodłam, ale już nie potrafię pisać. Wszystkie pomysły mi się wyczerpały i nie jestem już niestety tak blisko 1D jak kiedyś. Na dodatek stary skład nam się rozpadł, sama nie dałabym rady i nie ma sensu ciągnąć tego dalej.

Kochani, po dwóch latach, które minęły od założenia bloga, nadszedł czas, by się pożegnać. Każda z nas ma kilka słów od siebie, mamy szczerą nadzieję, że poświęcicie tę ostatnią chwilkę na przeczytacie tego, co mamy Wam do powiedzenia. Bardzo zależy mi na każdym z Was z osobna, uwielbiam pisać z Wami, poznawać Was i mam nadzieję, że to się nie zmieni, bo wciąż możemy mieć kontakt na twitterze. Obiecajcie, że poświęcicie mi czasem choć chwilkę, dobrze? Pożegnania zawsze powinny by.

I wanna feel your love.

Zawołałam chłopaka, który już znikał w tłumie. Pognałam w jego stronę nie zważając na ludzi, którzy bulwersowali się, że tak ich przepycham. Blondyn obejrzał się i dostrzegłszy mnie w tłumie przyspieszył, skręcając w boczną uliczkę. Ze względu na to, że miałam lepszą kondycję od niego, co zawsze podkreślał, już po chwili go dogoniłam. Mimo świadomości, że idę kilka kroków za nim, nie odwrócił się. Niall - próbowałam zwrócić na siebie jego uwagę. Wyjaśnisz mi to wszystko? Zawiodła.

I tak oto postanowiłam zawiesić bloga, bo prowadzenie go dalej nie ma sensu. Może mam jakieś wygórowane wymagania po ostatnim i pierwszym blogu, nie wiem. Ale chyba najwyższy czas przerwać tą historię. Niechętnie to robię, ale tak trzeba.

Sobota, 2 sierpnia 2014. Jest tutaj ponad 20000 wyświetleń! Nie potrafię w to uwierzyć. Nawet nie wiecie, ile to dla mnie znaczy. O tak Dzięki niemu poznałam Was! Kocham Was bardzo mocno. Nigdy nie sądziłam, że dojdę tutaj, aż do 20 tys. Nawet o tym nie marzyłam, bo myślałam, że nie uda mi się to.

Piątek, 29 sierpnia 2014. Wtorek, 22 lipca 2014.

Just tell me what I wanna hear! Poniedziałek, 29 kwietnia 2013. Na dźwięk domofonu zwlekłam się z łóżka, po czym pobiegłam do drzwi, żeby jak najszybciej wrócić do ciepłej pościeli. Owinęłam się dokładnie kołdrą, ale spokój nie był mi pisany tej nocy. Poczułam dwa mocne uderzenia w materac postępujące po sobie. Nikky, jak się czujesz? Krzyknęła mi do lewego ucha Pierre, a widząc, że Monika szykuje się do tego samego, tylko z drugiej strony zatkałam jej usta ręką. Pójdę ją przebrać i położę spać.

Wydawać się może nieprawdopodobne, a jednak. Westchnąłem głośno rozmyślając o tym. Nie mogę się teraz wycofać. Wmawiałem sobie, choć nie byłem tego taki pewien. Wiedziałem, że w końcu będę musiał dorosnąć, ale nie sądziłem, że to przyjdzie tak szybko. Niestety, miałem jeszcze jedno zmartwienie. Co jak sobie nie poradzę? Jak zmięknę, zawiodę wszystkich, a w szczególności tę jedyną. Na zawsze wasza, Hope.

Piątek, 7 sierpnia 2015. Louis wstał o piątej czterdzieści i starał się robić wszystko szybko i skutecznie. Odświeżył się, ubrał, spakował do podręcznego plecaka wodę, banana i słuchawki, zjadł czekoladowe płatki z mlekiem i wyprowadził psa. Był zmęczony, ponieważ spał krótko, a nadmierna ekscytacja wycieczkami szkolnymi minęła mu pod koniec gimnazjum. Miał nadzieję, że uda mu się zdrzemnąć podczas jazdy autokarem.