Niedziela, 17 stycznia 2016. To znowu ja, Angie i przychodzę tu z ostatnią notką od siebie. Chodzi w niej tylko o to żeby dać Wam odpowiedź co do tego bloga, o którym pisałam w poprzedniej notce. A więc, dostałam jakoś ponad 20 odpowiedzi twierdzących, że blog byłby świetną sprawą oraz około może 15 lub też 20 odpowiedzi, że teraz w internecie jest wiele stron i portali, na których można przeglądać codzienne newsy. Szczerze? Naprawdę serdecznie Was tam zap.

Podjęłam tę decyzję trochę wcześniej, ale trzymałam się w zbędnej nadziei, że może jeszcze trochę poczekam, a wasze opinie się zwiększą, lecz niestety się nie zwiększyły, a ja zdałam sobie sprawę, że pisanie drugiej części jest rzeczywiście bezsensu. Tak bardzo chciałam ciągnąć to dalej, bo było to moje ukochane opowiadanie, z którym za wszelką cenę nie chciałam się rozstać.

Łóżko staje się zimne,. A ciebie tu nie ma. Którą trzymaliśmy jest taka niejasna. Zachowaj swoje rady dla siebie,. Bo nie będę słuchać,. Ale nie dbam o to. Dla których powinnam z ciebie zrezygnować. Ale serce pragnie, czego pragnie. Sierra otwiera oczy i przez pierwsze kilkanaście sekund nie ma pojęcia gdzie się znajduje. Jej serce zaczyna mocniej bić. Powtarza głośniej Sierra, stojąc już na trawie przed domem.

Choinka, złapał mnie sentyment. Wiem, że nikogo już tu nie ma, ale pododaję sobie rozdziały. Chyba już tylko dla własnej przyjemności. Serio, ile jeszcze będzie tu padać? Zirytowana tą zróżnicowaną od polskiej aurą, nawet nie zauważyłam jak Tony zdążył uporać się z zamkiem i otwierał szeroko drzwi, gestem zapraszając mnie do wnętrza jego domu. W zasadzie to było całkiem miłe. Ale zaskarbiona sympatia szybko mi przeszła, kiedy Tony ruszył gdzieś przed siebie i gestem wskazał, .

Postanowiłam odblokować bloga, bo cholernie się już za wami stęskniłam! Niestety tt musiałam usunąć, więc jako takiego kontaktu ze mną przez niego nie będziecie ze mną mieli, chyba, że chcielibyście bym założyła takie konto tylko i wyłącznie dotyczące bloga. A wy? Stęskniliście się choć troszeczkę za moim pisaniem? Mama chęć założenia bloga z krótkimi opowiadaniami niedotyczącymi już 1D. A jakbym powróciła do pisania tego oto bloga wróciliby stali czytelnicy? .

Coś nieprzyjemnego ściskało mnie w żołądku, w gardle miałam wielką gulę, zamiast mózgu jakąś papkę, a ręce tak mi drżały, że kiedy robiłam sobie oko, eyelinerem przejechałam pod same brwi. I albo świat dawał mi znaki, że to nie jest mój dzień i nie powinnam ruszać się z domu, albo. Nie, to był chyba jedyny powód tego całego pecha. Więc jakim sposobem miałam się niby dzisiaj spotkać z Harrym i przypadkiem nie zrobić z siebie idiotki? .

1 Przyjechała do ciebie w odwiedziny kilkuletnia kuzynka, a ty musiałaś pilnie wyjść z domu, więc poprosiłaś Harryego, żeby się nią zajął przez jakiś czas. Tak bardzo chciałbym, żebyś tu była. 6 Siedzisz sama w domu, kiedy nagle twój telef.

Przepraszam, ta historia mnie przerosła. Syknął i złapał się za potylicę.

Stanęłam wraz ze sporą grupą ludzi w kółku i czekałam na rozwój sytuacji. Każdy trzymał w ręce jakiś browar,na co ja. Poczułam uścisk na moim nadgarstku. Odwróciłam się napięcie i zobaczyłam za sobą podirytowanego Hazzę. Wyszczerzyłam się do niego i zrobiłam duże oczy. Harry zachichotał i przybliżył się do mnie,zmniejszając tym między nami,jakąkolwiek przestrzeń. Spojrzałam na niego niepewnie,na co ponownie zachichotał! O co ci chodzi Styles? Spojrzałam na .

Zebrałam w sobie resztki sił. Czy to ona? Nie patrz za siebie. Biegnij, cholera, biegnij! Teraz, kiedy jestem już tak daleko, nie mam zamiaru umrzeć z rąk jakiejś toksycznej maskotki Kapitolu! A potem nastała ciemność.