کوچیک که بودم وقتی مشکلی برام پیش میومد مامان و بابا بودند که حلال مشکلاتم بودند چون مشکلاتم در حد در اومدن پای عروسکم بود! بزرگتر که شدم باز هم مامان و بابا بودند تا کمکم کنند ولی غصه من عاشقیت با پسرای کوچه پشتی بود و من دوست نداشتم به کسی بگم جز دوستم سوسن. بعد رسید به تسبیح صلوات .

به ذهن من می آید که. سال دارد نو می شود. همه چیز تکرار لاجرم همین زندگی است. این روز ها خوب نمی گذرد. سرد و کشدار در سکوت و رخوتی هولناک به انتظارفردایی نامعلوم طی می شود. غمی نیست که بشود فریادش زد. گله ای هم نیست که بشود نثار کسی کرد. دل داده ایم بر بادبر هرچه باداباد.