از پشت شیشه ی عینک همیشه کثیف. ۱۳۹۶ بهمن ۲۹, یکشنبه. چند روز پیش آبادارچی شرکت مون رو دیدم. که داشت برای ناهار خودش برنج خالی میخورد. هم حقوق بهش میدیم و هم کمک های غیرنقدی. بازم چرخ زندگیش با یک زن و سه بچه نمیچرخه. دلیل خاصی هم نداره فقط اقا و خانوم اعتقاد داشتند. اینکه لحظه ای به آینده اش فکر کنند.

لوس شدن یکی از نیازهای حیاتی هر آدمی ست. بچه تر که بودم گاهی میشد جلوی تلویزیون خودمو میزدم به خواب تا مامانم بیاد بغلم کنه و ببردم تو جام بخوابوندم و رومو بکشه و پیشونی مو ببوسه. زمستونا دلم میخواست سرما بخورم تا شبا مامانم بیاد پایین تختم بخوابه و هرچند ساعت یه بار بیدار شه یه دستمال خیس بذاره رو پیشونیمو دوباره بخوابه تا دو ساعت بعد . از قصد سوپ نمیخوردم تا مامانم خودش با حوصله قاشق قاشق بذاره دهنم. هنوزم دلم میخواد یه وقتایی الکی قهر کنمو بذارم برم.

از این بزرگ شدن یک شبه. دیدم تهران نشین هایی رو که مسخره می کنن.

مے ناے این روزه ا. من از دنیای آدم بزرگ ها می ترسم. از خواب های تازه ام می ترسم.