سراغم را از بوی باران بگیر. به بهانه ی کابوس های هر شبم و روزهای سرزمینم که از کابوس هایم پیشی گرفته اند. یادم می آید از روزهای دور. که صدای باروت و خون همسایه ی کودکی هایم بود. که بر تنهامان می پوشاندند. و در دانشگاه واژه ای که کمرنگ و کمرنگ تر می شد. نمی دانم کجای روزها بود که سرزمین از س ر ما گذشت. و ما که در روزهای کودکی مشق های خود را رج زده بودیم. تا این سوی آب ها پیش آمدیم. امروز سرزمین سطر اول تمام خبرهاست. ما همه از یک واژه گریختیم.

غبار غم برود حال خوش شود حافظ. صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست. بیار نفخه ای از گیسوی معنبر دوست. بجان او که به شکرانه جان برافشانم. اگر بسوی من آری پیامی از بر دوست. وگر چنانکه در آن حضرتت نباشد بار. برای دیده بیاور غباری از در دوست. من گدا و تمنای وصل او هیهات. مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست. دل صنوبریم همچو بید لرزان است. ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست. اگر چه دوست به چیزی نمیخرد مارا. به عالمی نفروشیم موئی از سر دوست.