ڵاҐ נۅ تاכ اҐےנۅاړҐ تۅ اےכ ۅب ڵحظات څۅبے ړۅ נاݜتﮧ باݜےכ. ڪ ایے ڪﮧ بﮧ ۅبҐ Ґےاכ بﮧ اےכ כ ڪات تۅجﮧ. ڪ ایے ڪﮧ Ґےڅۅاכ Ґכ ۅ ڵےכ ڪ ڪכ כ Ґכ ۅ با. נڅتړے با ﮚےتاړ ݜڪ تﮧ. بﮚכ ڪﮧ با چﮧ ا Ґے بڵےכ ڪҐݜۅכ. ازهمه مهҐ تړ כ ظړ یاנتۅכ כ ړﮧ. ڪاҐכ ت څصۅصے ҐҐכ ۅ. נۅڪ جۅכ ےاے Ґכ اےכ Ґ ﺂנړ اۅכ ےڪے ۅباҐ حتҐا ڪڵےڪ ڪכ. و قتے پ س از م د ت هآ بےخ ب رے . بےآنڪﮧ س رآغے از این د ل آوآر ھ. یآ م رآ بﮧ بآزے. د لت نگےا ت ا رزآنے خود ت.

ه نوز ه م و قتے. ت ن م را بﮧ ق طرات. را ه م بﮧ د ستهاے. ه نوز گ آهے! م رآ ب ه جآن. ق س م م ے د ه ند! م ن نیست م. نمی دانم چرا در قلب من پاییز. ب ﮧ یﮧ نف ر برسے! .

ببین هم گریه هام از عشق . لالایی ها دیگه خوابی به چشمونم نمی شونه. یکی با چشمای نازش دل کوچیکمو لرزوند. یکی با دست ناپاکش گلای باغچمو سوزوند. تو این شب های تو در تو . هنوز آوار تنهایی داره می باره از هر سو. نشد با این تن زخمی به آغوش تو برگردم. نشد تا بغض چشماتو به خواب قصه بسپارم. از این فصل سکوت و شب غم بارونو بردارم. نمی دونی چه دلتنگم از این خواب زمستونی.

کاش می دانستی ما را مجال آن نیست که روزهای رفته را از سر گیریم و لحظه های بی بازگشت را تمنا کنیم. کاش می دانستی فردا چه اندازه دیر است برای زیستن و چه اندازه زود برای مردن و همیشه واژه ای است پر فریب.

با خدا باش و پادشاهی کن. دو نفر و يه! وب سید دانیال معین آل داوود. ღتنها ترین تنها منمღ .