شازده ای کوجک در سیاره یتنهایی Behrad usefi. به تمام راه های از من خسته تر. ﻣﺎﻣﺎن پا ﺷﺪ رﻓﺖ ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ واﺳﺶ رﯾﺨﺖ. انگار تمامه بدنمو گچ گرفته باشن حتی چشمامو. بابا گفت مامان زنده س مریضخونه س مام.

خون می جهد از گردنت با عشق و بی رحمی. در می روم این خانه را هرچند که در نیست. عکس کسی افتاده ام در حوض نقاشی. گه می خوری مال کسی باشی. گ ه می خوری با او بخندی توی مهمانی. می خواهمت بدجور و تو بدجور می دانی. هذیان گرفته بالشم بس که تبم بالاست. این زوزه های آخرین نسل دراکولاست. از بین خواهد رفت ام ا نه به زودی ها. از گردن و آینده ات جای کبودی ها.

ساقی امید 2 عباس علیه السلام. برای سردار بی نشان احمد متوسلیان. ساقی امید 2 عباس علیه السلام. وقتی که پای اسب تو از خیمه دور شد. انگار کن که شب شد و غربت مرور شد. ماه بلند قامت و اسبی سپید بخت. دنیا به یمن حرکت تو غرق شور شد. چندی گذشت رفتی و ناگه زمانه سوخت. جانت رسید بر لب خشکی که نور شد. میگشت در مصائب تلخش زن صبور.

عشق اول هیچ وقت فراموش نمیشه اما اون عشقی که تاابدروی دلت می مونه عشق آخره. ايد اين قصه ى تنهايي. دست از سر این واژه. مانده ام میان دست های تو. و پنجره ای نیمه باز. هر کدامشان را بفهمم سر از سقوط در می آورم. جا خوش نک رده ام.