Sobota, 5 października 2013. Już myślałam, że się go nie doczekam. Zwlekłam się powolnym ruchem z łóżka i odsłoniłam żaluzje. Słońce świeciło prosto w moją zaspaną twarz. Rozciągnęłam się i poszłam w stronę łazienki. Tam przemyłam twarz i rozczesałam włosy. Jak dobrze, że jesteście! Emma będziesz musiała śpiewać, ponieważ panna Clark nie da rady. To jak zaśpiewasz? A nie może ktoś inny zaśpiewać za mnie? Połowa przedstawienia.

Piątek, 31 lipca 2015. Dziękuję za to, że pozwoliłaś mi znaleźć się we mnie. Pytam Hailie, gdy widzę oddalającą się dziewczynkę. Zapewne rozmawiały przed chwilą ze sobą, a ja tego nie słyszałem. Przez moment zastanawiam się, ile straciłem, nie wsłuchując się w rozmowę, ale stwierdzam, że gdyby było to coś ważnego, natychmiast bym się o tym dowiedział. Bez dziewczyny, w której był zakochany. Zakochany po uszy, zakochany beznadziejnie, na amen, z wzajemnością.

No matter how much you love someone, you can never make them fall in love with you. Piątek, 31 lipca 2015.

Środa, 21 października 2015. Nie jestem pewna, dlaczego się uśmiecham. Czy to dlatego, że razem z braćmi siedzimy przy stole? A może dlatego, że kucharki specjalnie dla Rikera przyrządziły babeczki, a w jedną wbiły świeczkę urodzinową? Babeczkę, na której widok mam ochotę uciekać? Ocieka kaloriami, straszą mnie.

Życie ma tyle kolorów, ile potrafisz w nim dostrzec. Poniedziałek, 3 sierpnia 2015. Kiedyś musi być ten pierwszy raz! Wiesz, kiedy twoja egzystencja traci sens, kiedy po raz czwarty liczysz kolorowe groszki na własnej pościeli. To, mili państwo, to pod żadnym względem nie jest.

We must away ere break of day. To find our song for heart and soul. Powinnaś się położyć, kochanie - powiedziałem po raz milion któryś tam. Powtarzałem te słowa od pięciu dni i zawsze słyszałem tę samą odpowiedź. On zaraz się obudzi, nie chcę żeby pomyślał, że mnie tu nie ma. Kiedy zadzwoniła Eff, jechałem z rodzicami na przedświąteczne zakupy. Elias wpadł do jeziora - wydukała po chwili. Jasne, byłem cholernie przerażony i czułem się jak dziecko, które nie wie co zrobić, a.

Ashton, ty debilu! Wrzasnęła Rachel rzucając się na chłopaka. On za to wyglądał na rozbawionego zachowaniem koleżanki i nic nie robił sobie z jej złości. Po prostu wżerał sobie jej upieczoną kiełbaskę. Pomiędzy mną a Austinem jest wszystko w jak najlepszym porządku. Kocham go i wiem, że on mnie też. Zaufałam mu i opowiedziałam o wszystkim. Wysłuchał i sprawił, że poczułam się lepiej.

Piątek, 6 lutego 2015. Ej Ross, może zostaniesz na obiad? Spytała łagodnie mama zaglądając do mojego pokoju. Przecież przed chwilą skończyliśmy jeść śniadanie. Co się stało z tym czasem? Wie pani, ja nie chciałbym robić kłopotu. -uśmiechnęła się kobieta, ale oczy miała zmartwione.