یادداشت های یک ا نسان! فکرای من همشون نوشتهان. میبینمشون تو تخته سیاه ذهنم. لباساشو پوشیده و داره میره بیرون. با یه مکث طولانی میگه دیگه چشاشو باز نمیکنه. بغضش رو میشد تو صداش تشخیص داد. دیگه نمیتونه چشاشو باز کنه. هم این دفعه هم خیلی دفعهه.

فقط صدای همهمه آدم هاست. صدای پاواروتی دارد می آید. دلم نمی آید از دستشویی بروم بیرون. ما دو تا قلبهایمان با هم دوست هستند و خودمان این طور نیستیم! ما دو تا یک دختر و پدر هستیم. قلب ما به همدیگر درس عبرت می.

گاهی نیز آدم هایی را می یابیم که با ما همراه می شوند اما جور در نمی آیند.