Gdzie jest mój dom? Asymp; Dodaj komentarz. Nigdzie nie czuję się w pełni u siebie. Na rodzinnych Pałukach coraz mniej znajomych twarzy. Dzieci, z którymi się kiedyś bawiłam, mają już teraz swoje dzieci. Wrocław staje się też obcy, zabetonowany, coraz mniej zielony. Do miejscowości, w której teraz mieszkam, nie jestem wcale przywiązana emocjonalnie. Mogłabym się w jeden dzień spakować i wyprowadzić. Z zasady od pewnego czasu nie angażuję się w akcje pomocy zwierzęto.

I co miałam być częściej ale coś nie wychodzi. Trochę nie mam czasu, trochę nie pamiętam, a może trochę nie chce pamiętać i zwyczajnie uciekam od tego srakowego świata, bo on mi przypomina o strachu, który już będzie mi towarzyszył do końca życia. Mało się przez ten czas wydarzyło ale za to ważnych spraw. Żyję sobie spokojnie, jestem po kolejnych badaniach kontrolnych i PET, wszystko okej i niech tak zostanie.

Dla którego warto budzić się każdego, kolejnego dnia. Czwartek, 28 maja 2015. Niestety, ale w moim przypadku jedynym leczeniem jest tylko i wyłącznie chemia, zatem nie mam zbyt wielkiego pola do popisu, ani wachlarzu wyboru.

Nadejdzie czas, że wszystko skończone. Niedziela, 17 lutego 2013. Jako że w poprzednim poście zbieraliśmy podpisy dla chorej Ani oraz dla wielu wielu chorych to dziekuję tym co podpisali. Ile było podpisów pod petycją w internecie to widzicie sami. Co dziwniejsze zebraliśmy więcej podpisów papierowych nich tych w internecie. No ale petycja zawieziona i pozostaje oczekiwanie. Środa, 23 stycznia 2013.

A tam w drugim wątku właśnie trwa akcja na rzecz Julii i Karolinki. php? Czy ktoś kto do tej pory nie znał tego forum może wziąć udział w takiej aukcji? Udostępnij w usłudze Twitter. Taki to oto prezent dostaliśmy od pewnej Pani Annalena. To siostry bliźniaczki, których los niestety nie oszczędza .

Dawno nic nie pisałam, z bardzo prostego powodu, chciałam się odciąć od tego co było, od choroby, leczenia. Zapomnieć i wejść w normalne życie. Drugi powód to taki, że to co się dzieje po zakończeniu leczenia to cholernie trudny okres. Nagle zaczynasz czuć się bezbronna, chemia, która męczyła strasznie, była taką tarczą obronną i mieczem jednocześnie. Wydawało mi się, że jak to minie, to już będzie z górki. Niestety psychika w tym czasie jest wystawiona na ogromną próbę.