Nikt nie mówił, że życie będzie proste. Niedziela, 16 sierpnia 2015. Piątek, 17 lipca 2015.

Co się dzieje? Od kilku nastu godzin próbujemy się z tobą skontaktować. Cały czas włącza się poczta. - powiedział, usadzając mnie na swoich kolanach. Bałam się że momentalnie zniknie i zostanę sama. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Cas, od jak dawna to trwa? Wahałam się, w końcu odważyłam się powiedzieć. Czemu nic nam nie powiedziałaś? Ale, tak będzie najlepiej.

Krzyknęłam wchodząc do domu chłopców. Przywitał mnie delikatnym uściskiem i pocałunkiem w policzek na co szeroko się uśmiechnęłam. Meeegan, kocham Cię! Ej, ej, chłopie jestem już zajęta. Nie krzycz tak! Spojrzałam na niego rozbawiona po czym udałam się do kuchni by rozstawić talerze i wypakować posiłek. Zapytałam wyjmując z górnej szafki talerze. Ej zostawcie mi coś! Nie wiem co jest teraz międ.

Popatrzyli na siebie porozumiewawczo dezorientując mnie tym jeszcze bardziej. - odparł Zayn w ogóle nie patrząc na mnie tylko w kubek juz zimenj kawy. Westchnęłam siadając obok mulata, który był spięty. Potrząsnełam głową, marszcząc czoło i przełknęłam ślinę. Uniosłam wzrok na sufit ze zrezyg.