Κι έπιασε το όνειρο για στυλό, έκανε τη σκέψη σου χαρτί κι έγραψε ένα παραμύθι. Τρίτη, 14 Ιουλίου 2009. Κρυμμένη στο φως των κεριών. Μυρίζει λιβάνι και θάλασσα,. Στη σκέψη αυτός, η βραδυά η χτεσινή. Ανάσα στο τζάμι και λέξεις στο χαρτί. Σημάδια έρωτα στα σεντόνια, στις ψυχές,. Στις άδειες παραλίες, δίπλα από ξεβρασμένα κοχύλια,. Κυνηγητό με πόδια γυμνά πάνω στην άμμο. Σε φάρους σε νύχτες με πανσέληνο. Όνειρα κάτω από το φεγγαρόφως.

Αλήθεια σερβίρεται σκέτη, δίχως συμπληρώματα και κορδελάκια,. Να σαν σε σφηνάκι, μπαμ και κάτω. Βαλε αρετές και ελαττώματα, ενοχή και αθωότητα, καλές και κακές ιδιότητες στη ζυγαριά γιατί ήθελε πριν δικάσει τον εαυτό του να είναι βέβαιος. Όμως τα τάσια της ζυγαριάς, με τέτοια τα βάρη πάνω τους, έμεναν στο ίδιο ύψος. Το τάσι της ενοχής ή το τάσι της αθωότητας. Τρίτη, Μαρτίου 06, 2018. Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση. La Mer - Club des Belugas. Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2018.

Μη μου σκαλίζεις τη σιωπή. Κάποτε δεν υπήρχαν λέξεις να το περιγράψω,. Τώρα δεν υπάρχει λόγος να το θυμηθώ. Ταξίδεψα πολύ και μακριά για να καταλήξω ακριβώς εκεί που άρχισα. Και τελικά ολόκληρη η ιστορία μου συνοψίζεται σε μία φράση. Το λάθος ήταν στην αρχή. Ευτυχώς οι νύχτες παραμένουν συμπονετικές ως το ξημέρωμα. ΥΓ Αν δεις την επαρχία και είναι θλιμμένη, να της πεις θα γυρίσω. 5 της ψιθύρησαν γλυκά στο αυτί.

Να ζήσεις τη ζωή που πραγματικά θέλεις εσύ, όχι αυτή που οι άλλοι θέλουν για σένα. Τρίτη, 31 Δεκεμβρίου 2013. 321 Και σε λίγη ώρα ο μπαμπάς μου θα κατεβάσει τον γενικό διακόπτη,ένα σκοτάδι θα πλημμυρίσει το χώρο κι ένα νέο φως θα το διαδεχθεί,μαζί με την νέα χρονιά. Πυροτεχνήματα κι ευχές προς τον ουρανό, αγκαλιές και χαμόγελα. 2013Μια χρονιά γεμάτη,γεμάτη ανθρώπους,τοπία, νέες εμπειρίες,νέους ορίζοντες,νέα εγώ. Μια χρονιά που με έκανε να νιώθω πιο πολύ παιδί, παρά ενήλικος, και ταυτόχρονα πιο μεγάλη απ.

Αστέρι μου ζούσα μέσα στη σιωπή. Τα μάτια της θολά, πως με κρατούσαν συντροφιά από την αϋπνία . Δεν κατάφερα να την αποχωριστώ δυο μήνες τώρα. Που προσπαθούσα στο κελί της να κρυφτώ. Οι απολαύσεις στο μηδέν, ξαφνικά. Σκιές σχηματιστήκαν στα μάτια μου από κάτω. Με το ίδιο κοκαλάκι πιασμένα τα μαλλιά. Στο μπάνιο, στο σπίτι, στο κρεβάτι. Η φωνή της απαλή να μου θυμίζει το μουντιάλ. Κι εγώ κάθε τρεις και λίγο να βυθίζομαι στο όνομά της. Τόσος αγώνας, τόσα παράσιτα.

Ολόκληρη η ζωή μας γίνεται. Ο χρόνος τρέχει σα δαιμονισμένος. Βαθειά, μα το οξυγόνο στα πνευμόνια μου, απλά δεν μου. Να ζήσω μια ολόκληρη ζωή, δίχως οξυγόνο. Από σιωπή σε σιωπή θα συναντιόμαστε μέρα με τη.