Mijają kolejne dni bez większej historii. Codziennie budzicie się, zjadacie śniadanie, obiad, kolację. Czasem zdarzy wam się wyjść na jakiś spacer, do kina czy spotkać ze znajomymi. Choć trzeba przyznać, że od straty dziecka nie masz większej ochoty na kontakt. Natalka, nie widziałaś mojej koszulki treningowej? Siatkarz wyrywa cię z amoku przemyśleń. Widziałam, wczoraj ją schowałam do komody. - wstajesz z łóżka i przynosisz Patrykowi pożądany przedmiot.

Twój mąż dowiedział się o rozmowie z lekarzem. Zostaliście skierowani do odpowiedniej placówki na terapię. Przy służbie zdrowia lub jakiś trzecich osobach udawał nad wyraz miłego, a gdy zostałaś z nim sama na sali pokazał po raz kolejny swoją twarz. Odszczekasz wszystko co temu doktorkowi powiedziałaś, jeśli chcesz jeszcze widzieć dzieci! Ścisnął cię za wciąż obolałe ręce. - Rozumiesz mnie, suko? Dlaczego nie weźmie jego albo ciebie? Dlaczego nie skróci tej męczarni? Wracasz do Ka.

W ciągu paru dni mogłam ujrzeć wszystkie oblicza Borysa. Od radość do poważnego załamania. Mama nie radziła sobie z jego twarzami. Dokładnie nie wiedziałyśmy dlaczego tak się z nim dzieje. Dopiero dzisiaj, kiedy kładąc go do łóżka, spytałam co się dzieje. W sumie to bardziej tym, że unikał wzroku. Bo bardzo dziwnie się czuję. Ale ja chcę jechać na spotkanie z siatkarzami. Chrapiesz mamo, gorzej jak babcia.

Bez Ciebie wszystko jest inne. Dwudziestego szóstego dnia spakowałam walizki i pobiegłam na lotnisko. W nocy zapukałam do Twoich drzwi. Wpuściłeś mnie do środka;ale czy potrafisz wpuścić mnie jeszcze do Twojego serca? Nie nienawidzę Cię,Matt. -patrzę w Twoje oczy, które pozbawione są jakichkolwiek emocji. Kocham Cię jeszcze bardziej niż wcześniej. Potrafisz mi jeszcze wybaczyć? .

İsterseniz Blogcu kategorilerinden öne çıkan içeriklere göz atabilirsiniz. Üye blogların içeriğinden blog yazarları sorumludur.