Books may well be the only true magic. Dziękuję bardzo osobom, które wchodziły i może nawet jeszcze wchodzą na tego bloga. Specjalne podziękowania dla Marty, która czytała wszystkie moje notki i każdą z nich szczerze komentowała. Alice Spencer, która nie szczędziła słów i zawsze pisała od siebie; w sumie to przez ciebie piszę te podziękowania! Oczywiście także Weronice, bez której nie byłoby tego bloga. Kwestią czasu było pójście w jej ślady i definitywne zamknięcie bloga.

Czy to można nazwać miłością? Czwartek, 20 marca 2014. Odwróciłam się na drugą stronę łóżka w oczekiwaniu na spotkanie pewnej sylwetki, ale zastałam puste miejsce. Otworzyłam oczy lecz szybko je przymrużyłam ze względu na padające do pokoju promienie słonica. Podniosłam się i dopiero teraz uświadomiłam sobie że to zrobiłam. Zrobiłam to! Nawet nie byłam o niego w domu! Mieszka w jednym z chłopakami. Jezu! Co tak na mnie patrzysz? Spytałam patrząc na siebie.

Czwartek, 12 września 2013. Myślałam, że zaraz się rozpłynę, on był typem idealnego mężczyzny. Wpatrując się w ekran moje serce podało mi kolejne wspomnienie. Wiesz mógłbym tak przeleżeć przez całe swoje życie z Tobą u boku - wyszeptał blondyn tuląc mocniej dziewczynkę. Czuła się przy nim bezpieczna. W szkole nie raz nie dwa słyszała jak to jej inni zazdroszczą tak wspaniałego przyjaciela.

Dzień, jak co dzień. Nic się ciekawego nie dzieje w życiu początkującej aktorki. Piosenkarki też, ale mniejsza z tym. Kto by chciał zatrudnić kogoś, kto nie ma za sobą żadnych doświadczeń związanych ze sceną? No chyba że zaliczałby występy w szkolnych przedstawieniach. Teraz idę się przejść, może humor mi się poprawi. Przecież tam jest jeden budynek. A co jeśli ktoś cię naprawdę śledzi? Przemknę przez las.