Ja znikam znów, zabij ktoś dla mnie sesję, zapłacę miłością, czy coś. Wybaczcie jeśli schrzaniłam, ale mózg odmawia posłuszeństwa. Przepraszam z błędy i wszelkie odstępstwa od charakteru postaci, starałam się to wyłapać, ale chyba nie ogarniam za bardzo. Nie mógł w to uwierzyć. Nie, po prostu nie. Miał wrażenie, że jak.

Nie wie, jak długo jest niewolnikiem tych lazurowych tęczówek, skrytych za szkłami okularów. Ofiarą oczu, w których szaleństwo i finezja dominują błękit, które już dawno zatraciły się w chorej fascynacji cierpieniem. Mężczyzna wchodzi do środka, a pomieszczenie wypełnia się mdłym blaskiem starej żarówki.

Od razu z miejsca chciałam przeprosić każdego, komu niszczę dzieciństwo. Wiem, że ten ship jest ostro zjebany, ale ostatnio naprawdę mam lekką obsesję na jego punkcie więc sorry not to sorry. 8211; Sam sobie na to zasł.