Przybywam do Was z wiadomością. Jedni może się z niej ucieszą, inni może zasmucą. Nie wiecie nawet jak długo zwlekałam, ile się nad tym zastanawiałam, jak dużo nerwów kosztowała mnie ta decyzja, ale w końcu ją podjęłam. Wygląda to trochę inaczej i mniej kolorowo. Tak naprawdę straciłam chęć do pisania. Publikowanie rozdziałów stało się swego rodzaju monotonią, codziennością.

Wezwij moje imię i ocal przed ciemnością. Someone else cannot come, and save me from myself. Środa, 27 lipca 2016. 75 - zwiastun rozdziału nr. Kiedy myślałam, że grunt pod moimi stopami stawał się coraz bardziej równy, a droga mniej kręta, zatrzymałam się w pół kroku. Choć do tej pory posuwałam się powoli do przodu - sama, czy z pomocą Kennetha, teraz nie mogłam ruszyć się dalej, sparaliżowana strachem. W dodatku kompletnie sama i bezradna. Dawno mnie tu nie było. nie będę się rozpisywać dlaczego.

Czwartek, 14 lipca 2016. Tytuł posta mówi raczej wszystko. Dałam sobie trochę czasu, aby to wszystko przemyśleć i tak naprawdę zawieszam część życia, którą łączę z bloggerem. Prawdę mówiąc, jestem człowiekiem, który zawsze działa zgodnie z tym własnym, wewnętrznym głosem. A on podpowiada mi, że już powinnam zejść z tej blogowej sceny. Uwierzcie, że to przyszło z dnia na dzień.

Siedziałem na ławce przed szpitalem. Słońce niemiłosiernie grzało, a ja ledwo mogłem oddychać. Podczas lotu naprawdę poznałem się na tym chłopcu. Był radosnym, szczęśliwym i niesamowicie kochającym swoją matkę dzieciakiem. Za każdym razem, kiedy się zwracał do Aleksandry miał w oczach ogniki. Niezależnie czy mówił do mnie, czy do Aleksandry szeroki banan gościł na jego buzi. Cały czas miałem jej zmartwioną twarz przed oczyma.

Thursday, February 23, 2006. As a form of relection and to know who I am in the eyes of the society and my friends. Tuesday, February 21, 2006. Thursday, January 12, 2006.