Vind ik wel een leuke vraag om te stellen. Luchtballon met quiches voor Dorien. Deze heb ik laatst voor Dorien. Binnenkort krijg ik van haar een oranje object. Geen idee wat voor, maar ze verzekerde me dat het geen wortel is. Integendeel, ik vind ze vaak wel lekker.

Jij bent altijd slechts een ferme bilpartij verwijderd geweest van een ontzettend pak slaag. Voor elke kans die je niet pakt. Sterft er een jong katje. Het was op dat moment. Dat ik het zeker wist;. Een leven als dichter is niets voor mij. Maar ongebruikte blogs hijgen in mijn nek, en slaan mij met hun toneeltekst-onvriendelijke layouts om de oren. Waar zouden we zonder zijn? Donderdag 22 januari 2009.

Ik zit in een restaurant en bestel eten. Ik kijk naar mijn placemat. Ik sip van mijn wijn en wacht. Ik zit in de trein en kijk naar buiten. De trein raast voort en tegenover mij zit een jongeman van mijn leeftijd verveelt in een tijdschrift te bladeren. Ik zit in een café. Ik kijk naar de mensen die drinken en lachen. Ze eten hapjes en wiegen nonchalant met hun heupen. Over schoenen bijvoorbeeld, of honden. Ben ik het mee .

Waarom is de mens zo bang voor pijn. Kan ik niet gewoon mijn hand op de hete kachel leggen. En leren van de brandwonden. Die heus wel weer genezen. Waarom durf ik geen krassen op mijn hart te maken. Als er iets elastischer is dan huid. Dan is het toch de ziel. Ik zou ook naar bed kunnen gaan. Maar ik neem mijn hoofdpijntabletten in met een glas wijn. En zucht nog een keer.

Drinken maar dan met een n. En misschien ben ik nog wel te jong, maar en? En dat klonk heel mooi en dan wilde ik best geloven, maar dan kon ik niet. Want wie verteld je wanneer je niet jong meer bent? Wanneer je nou precies van iemand houdt en hoe je dat weet en wanneer niet meer en wat er dan precies veranderd. En van hoeveel je houden mag? En hoe kort te kort is? En wanneer je nog even door moet snikken? Wat als je de dingen kwijt raakt, de dingen waar je net van houdt? .