Πέμπτη, Μαΐου 17, 2012. Για τον έρωτα του γιου μου βέβαια μάλλον εχω ξαναμιλήσει. Μα τη μύτη μου? Οταν μαμά παμε στο τελευταίο σχολείο θα παντρευτούμε. Πάλι καλα που εχει επίγνωση του χρόνου.

Τα ίδια λόγια αλλιώτικα ειπωμένα. Σκέφτομαι, γράφω, νιώθω κι έτσι δεν ξεχνάω. Πιο μεγάλη από όσο θα ήθελε, πιο μικρή από όσο νομίζει, πιο μακριά από ότι την ενοχλεί, πιο κοντά σε ότι αγαπάει. 054 Μην αμφιταλαντεύεσαι σε μια πόρτα. Ή μπες ή βγες! Πριν από 5 χρόνια.

Ταξιδεύω το εγώ Μου, βουτιά στο κενό Μου. Έφαγα κάτι βαρύ το βράδυ. Όλα έγιναν με φυσιολογικό τρόπο. Τελείωσα το σχολείο, σπούδασα, βρήκα αμέσως δουλειά στο αντικείμενο των σπουδών μου και πέρασα τα τελευταία 12 χρόνια δουλεύοντας διαρκώς, με εξαίρεση ένα μεταβατικό διάστημα έξι μηνών. Για την ακρίβεια, από πεπρωμένο, έγινε πε.

I hear the silence so loud. Οταν η ησυχια γυρω σου ειναι εκκωφαντικη ή οταν ο θορυβος δε φτανει στα αυτια σου τοτε εχεις κατι να πεις. Σοβαρο, αστειο, ουσιωδες, ανουσιο, καλο, κακο, ενδιαφερον, αδιαφορο. Το τρίο και το τέλος. Δε μπορεί να αισθανθεί τα πόδια του από το κρύο αλλά συνεχίζει. Οι φωνές αρχίζουν να γίνονται ξεκάθαρες.