چه پیش آمده که این چنین سنگینی غم را بر سقف ترک خورده ی قلبم. نه گلوله ای تنش را با خون من شسته. نه لشگری از عشق شکسته درون من وحشیانه شوریده. من خدایی ندارم تا با ترس از گناه در برابر. بیافکنم و با امید از مه خویش را ناگهان آزاد کنم. نه گناهی که لذتی برانگیرد تا با شیطان هم دست شویم که سراسر همه درد بود و رنج. حال می دانم که شیطان نا امید از خدا خویش افسرده است و انسان را چون خدا به حال خویش وا نهاده. شیطان را تصور میکنم که بیهوده چون من به انتظار مرگ نشسته است.

Il faut dans ce bas monde aimer beaucoup de choses. Les fleurs , le soleil, les lauriers et les roses. Papier, peinture des meubles , déco et enfin TOUT! CHATEAU.