Nigdy nie wiesz gdzie znajdziesz szczęście. Czwartek, 16 października 2014. Skoro to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma. Lekarz już dawno mi powiedział, że jeśli zdecyduję się urodzić dziecko to mogę umrzeć. Nie mówiłam Ci o tym, ponieważ wiedziałam, że namawiałbyś mnie na zmianę decyzji, a ja nie mogłabym żyć z myślą, że zabiłam nasze wymarzone dziecko. Na których będę się teraz skupiała. Proszę niech każdy kto dotrwał do końca tego opowiadania zostawi po sobie ślad w postaci komentarza.

Volleyball is my life and my life is volleyball. Środa, 29 lipca 2015. Ach tak Łukasz ,jak mogłam nie poznać- zaśmiałam się. O proszę poznajesz mnie , czyli jeszcze nie jest ze mną tak źle- odwzajemnił śmiech. Teraz jestem psychologiem naszej kadry, ale kiedyś byłam zwykłym kibicem, jak mogłabym nie pamiętać Łukasza Kadziewicza- powiedziałam. Stare dzieje skoro wtedy byłam jeszcze z Zibim-oznajmiłam. Miło mi to słyszeć, mam nadzieję,że faktycznie tak jest-odparłam zgodnie z prawdą.

Minęło już pięć lat, a Ty dalej nie do końca pozbierałaś się po utracie Michałka. Ale przecież życie toczy się dalej. Od śmierci Synka, nie było dnia, żebyś nie zawitała na cmentarzu. Opowiadałaś Mu wtedy o wszystkim, co dzieje się poza murami. Zdarzało się, że płakałaś. W takich chwilach nie wiadomo skąd, obok pojawiał się Karol. Nigdy więcej mnie nie dotkniesz! Wrzeszczysz na męża, siedzącego obok łóżka. Miał blond włoski i niebieski.