چی توو چشاته که تو رو , انقدر عزیز میکنه. این فاصله داره منو, بی تو مریض میکنه. این که نگات نمیکنم, یعنی گرفتار توام. رفتن همه ولی نترس, من که طرفدار توام. هر چی سرم شلوغ شد, رو قلب من اثر نذاشت. بدون تو دنیای من,انگار تماشاگر نداشت. منو نمیشه حدس زد, با این غرور لعنتی. هیچ وقت نخواستم ببینیم, توو لحظه ناراحتیم. میخواستم نبخشمت, یکی ازت تعریف کرد. دیدن تنهایی تو, منو بلاتکلیف کرد. بیاو معذرت بخواه, از جشنی که خراب شد. از اون که واسه انتقامم, از تو انتخاب شد. نوشته شده توسط الی در ساعت لینک.

وبلاگ هایی که تا کنون معرفی شده اند.

تا به سر منزل مقصود. خلاصه که ما رفتیم خونه مون. همون جایی که برای زیستن انتخاب کردیم. شما هم خوش باشین و از زندگی تون چه واقعی چه مجازی لذت ببرین. از اینکه تا به حال همراه بودین و همراهی کردین خیلی خوشحالم. باشد که در دنیای واقعی همدیگه رو ببینیم. می خواهم خودم باشم بدون هیچ پیش شرطی.

خیلی بی دلیل اومدم سراغ این وبلاگ و خیلی بی دلیل دلم برای اون روزهایی که گلی بودم تنگ شد. از اون روزها سالها گذشته انگار. هفته دیگه کاری رو شروع میکنم که همیشه براش تصویرسازی میکردم اما تو این تصویر سازی ها یادم رفت فاصله خونه تا محل کار رو تعیین کنم! کاش بشه دوباره بنویسم.

Wednesday, December 29, 2010. Tuesday, November 16, 2010. پسرک اولین جمله زندگیش رو چند روز پیشها به زبون اورد. ما اولش فکر کردیم منظورش جیگر ه و بسیار متعجب شدیم که ما که کلمه جیگر رو اونقدر استفاده نمیکنین و چی شده که پسرک جیگر جیگر میکنه. میبینم وبلاگم کلا شده مادرانه! این روزها سعی میکنم که پایان نامه ه رو تموم و دفاع کنم گوش شیطون کر. نجات بشریت و محیط زیست و الخ فعلا تا اطلاع ثانوی تعطیل ه.

از کارهای نصفه نیمه کردن بدم میاد . مثل بند سوتینی که وسط مهمونی زیر لباس باز شده باشه ریز ریز حالمو بد میکنه. یه چیزی بهم چنگ میندازه! این اولین باریه که دارم متنی رو مستقیم اینجا می نویسم . می افته به دعوای م.

دوست دارم تجربیات سه سال گذشته رو هم گاهی یادآوری کنم. راوی - وب سایت کتاب های صوتی. ۱۳۹۵ خرداد ۲۴, دوشنبه.

شاید اولین باری که احساس کردم من ریشه در دیاری دارم و متعلق به فرهنگ خاصی هستم رو با خواندن کتاب علیاحضرت فرنگیس فتح الله بی نیاز درک کردم. این احساسات باعث شد که خیابون گردی های من تو اهواز و دقت به جزئیات شروع بشه. من هیچ وقت تو جنگ نبودم اما با روح و حس زمان جنگ زندگی میکنم. یا خیابونای آبادان که توش خونه های دیوار فنسیه. با حس مقاوت مردمش تو ظهرای گرم شهر.