طنز یعنی گریه کردن قاه قاه. طنز یعنی خنده کردن آه آه. چاپ شده در ماهنامه طنز و کاریکاتور بچه مشد-.

والا غرض از مزاحمت این بود که به اطلاع خوانندگان پر شمار پستام برسونم که درب وبلاگ اینجانب تا اطلاع ثانوی بسته و قفل و کلون است.

قبلا پیاز اشکمون رو در میاورد. در سال های دور دولت مردی بود روی پهن که موش های خود را به سوراخ میبرد. با جارو البته نه از نوع دستی حتی از نوع برقی سه لایه فایبرگلاس اصل چینی البته در این اواخر هم سوراخ دو بانده شده و کار از فیل و هواپیما به دمبش بستن هم گذشته! هر سال ما اخبار خوش را می شنیدیم و میکیفیدیم. و حتی گفته غیر خودت همه مردم هم باید از من اطاعت کنند و باید بهاری باشند! دولت مرد هم با ترس و لرز گفته مگه مییییییشه جلوی بهار رو بگیریم! خدا مهار کند این بهار را.

مثل پیراهن تنگی که به تن می چسبد. نام شیرین تو بردن به دهن می چسبد. یک بغل برف سفید سبلان است تنت.

گرد بام و در من. نه ز یاری نه ز دیار و دیاری باری. برو آنجا که تو را منتظرند. در دل من همه کورند و کرند. دست بردار از این در وطن خویش غریب. قاصدک تجربه های همه تلخ در دلم میگوید. هان ولی آخر ای وای. راستی آیا رفتی با باد. راستی آیا جایی خبری هست هنوز.

این وبلاگ نویسنده ی فعال در زمینه های مختلف می پذیرد! نگاهی به ورود آقایان ممنوع به قلم عماد نصرابادی. فیلمی جلوی روی ما قرار. گرفته که محوریت آن جنیست است و میتوان به جرات گفت که بیشتر فیلم بر اساس جنسیت شکل میگیرد حال باید دید چه اندیشه ی سیاسی در آن نهفته است و آیا این اندیشه به درستی و بر پایه ی اصول پی ریزی شده و یا فقط در حد آن است که فیلمنامه را شکل دهد و موقعیت های کمدی را وجود آورد و بعد از خنداندن هیچ توجه دیگری به تاثیر دیالوگ ها بر ذهن مخاطب نداشته باشد.

متولد 1361 و اهل تهران هستم. کارشناس ارشد زبان و ادبیات انگلیسی. تنها و عاشق شکلات و بستنی و پازل. برای خواننده عزیز چراغ خاموش. و این قصه تموم میشه. روزگاری با طعم شکلات تلخ. سه تار زن خیابان ولیعصر. قصه های من و هاش خانم. بعد از ظهر یک روز جمعه. توهمات یک امیب 45 کروموزومی. ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد.