Czyli o tym, jak złamała mnie presja społeczna i znowu założyłam bloga. Wygląda na to, że wszyscy mają tego świata dość i chętnie by zrestartowali system. Jak nie aktywnie, znaczy coś tworząc, to chociaż biernie, marząc o pościgach po radioaktywnych pustyniach. Ja ich tam nie obwiniam. Podniesiony kciuk to gest powitania w każdym świecie post-apo, serio serio.

Deficyt potencjału tragicznego u bohatera z probówki i pragnienie dyskomfortu. I oto wreszcie nadszedł czas, abym wyjawiła światu, dlaczego tak bardzo wszystkich nienawidzę. Wszystkich bohaterów literackich, oczywiście. No dobrze, może nie wszystkich. Ale faktycznie, jest ich sporo. Nie sądzę, by istniała jakaś norma w tym względzie, ale gdyby istniała, przekroczyłabym ją niewątpliwie. W końcu jednak doznałam olśnienia. Tylko sęk w tym, że to nie działa.