رفتم تو ایستگاه دوچرخهی شهرداری شلنگ باد رو ورداشتم و چرخها رو باد کردم. شلوغ بود و دوبله پارک کردیم. جایی بود مثل حوزه علمیه یا یک جور خوابگاه طلاب بودایی. لباسهای زعفرانیشان را شسته بودند و روی بند انداخته .

شاید اولین سطر یعنی رستم. شاید سطر دوم یعنی رخش رستم. شاید سطر سوم یعنی رفتن راه روزانه. اما سطر چهارم شاید یعنی رضا رنجبر رفت و آن ف هم لابد مقصدش است.

اول سعید فغفوریان دوستی جوان چندصدتا فیلم زیبای تاریخ سینما را برایم توی هارد کپی کرد. به ممد آقایی دادم تا برای خودش بزنه. دوم هدیه عید یکی یک هارد اکسترناله. از ممد فیلما رو کپی می کنم. یاد گرفتم چه جوری برایشان زیرنویس اضافه کنم. سوم تلویزیون اتاق دخترک نازنین بهش هارد وصل میشه. حالا دیدن فیلم راحت ترین کاره.

من و رویاهایی که نداشتم. یعنی این قدر که ما را از رویاپردازی ترسانده اند. اصلا نمی دانیم مفهوم رویا.

خواب میدیدم جنگ ایران و عراق است اما هنوز زمان محمدرضا شاه است و من خدم انگار یکی از کسانی بودم که بمب وخمپاره به سمت تانک ها و ماشین های عراقی میانداختم . جاده هم مثل جاده های شمال بود پیچ در پیچ و کوهستانی. که روبروی آینه ها ایستاده اند مواجه میشود و دخترها جیغ میکشند و یکی از انها رو در روی مرد میگوید تو خجالت نمیکشی وارد دستشویی زنانه.

نوشته های یک روزنامه نگار آماتور. این نکته رو در نظر داشته باشید که هنوز خیلی از حروف رو بهشون آموزش ندادن. این روزها تنها ردپایی از من در دنیای کودکان باقی است. می ترسم از محو شدن.