Niedziela, 2 sierpnia 2015. Nie przepadam za postami informacyjnymi, ale niestety czuje się, jakbym była przyparta do ściany. Dlatego też proszę Cię, nawet jeśli zwykle tylko czytasz i nie pozostawiasz po sobie śladu, żebyś dzisiaj poświęcił tą minutę i sklecił jakiś komentarz. Wam, chociaż mam wrażenie, że towarzystwo bardzo się wykruszyło, i co może nawet ważniejsze, samej sobie. To, co napisałam do tej pory, jest esencją teg.

Przychodzi taki moment, gdy nawet szept wydaje się zbyt głośny. Wtorek, 30 grudnia 2014. Moim najlepiej zakonserwowanym wspomnieniem z dzieciństwa jest równocześnie scena, która najczęściej nawiedza mnie w sennych koszmarach. I choć nie pamiętam momentami pamięć zawodzi, to właśnie tamta chwila predestynowała całe moje późniejsze życie. Obezwładniający brak tlenu, jakby ktoś właśnie zamknął mnie w próżni. Lód pędzi żyłami, trafiając do serca i .