من حق دارم جایی بنویسم که مجبور نباشم خودمو سانسور کنم. من حق دارم اگر خاطرات خصوصیم رو مینویسم و با اسم مستعار هم مینویسم وارد زندگی واقعیم نشه. با نهایت احترام به خواننده هایی که دوستشون دارم و میخونموشون. و خواننده هایی که خاموش بودن و هیچ جوری نمیتونم ازشون عذرخواهی کنم.

How You Feel About Yourself Affects Your Work.

Monday, April 23, 2012. اینجوری باد می پیچید توی ماشین بدون این که چتری هام رو خراب کنه. حتی بدون دست و صورت شستن و مسواک زدن و مو شونه کردنه آدم از خودش خوشش میاد. من حس نمیکردم دارم ماشین میرونم یه جورایی حس پرواز بود. هرچی بود چشمام رو پر از برق شادی کرد.

و سایه ی سیاه هواپیماهای بی مقصد. پا به پای ردپام روی ماسه ها کش می آید. دستی بالای تمام دست هاست. و مرا اکنون شغلی نی است جز طلب فنا.

حدس اونایی که گفتن طاقت نمیارم و برمیگردم درست بود . توی این فصل دلگیر با تموم علاقه ای که بهش دارم ننوشتن برام ممکن نیست . نمی دونم تا کی . سوفی زندگیش یعنی وجود همسرش! زباله دان ذهن یک لاغر. درد و دل هاي يك عدد ميس مري. یادداشت های یک تارای بی پروا. اینجا خانه ی امن دلتنگی هایم است. ی فنجون قهوه با طعم تمشک.