اگر یاری کند همه ی زیبایی ها را حفظ می کنم. دارم هجوم درخت ها و نورها را تماشا می کنم و احتمالا باز به فکر آلیس هستم. یاد او که دارد ذره ذره آب می شود توی سیاه چاله ای که ذهن اش برایش ساخته است. آنقدر دلم ریخت که بی هوا رفتم سراغ پوشه ی فرندز و دلم می خواست گریه کنم. بسوزد پدر نوستالژی و دلبستگی.

همچنین توجه داشته باشید که نظر دادن وظیفه نیست.

زندگی به مثابه داستان های میلان کوندرا. آنچه در اینجا می نویسم واقعیت محض است. روی گوگل مپس خونه ام رو پیدا می کنم. خوشبختی کوتاه تابستون سال قبل مون رو گوگل جاودانه کرده واسم. دیگر استثنای هیچ قاعده ای نیستم.

بعد حالم بهتر شد و رفتم چای ریختم و فاصله آشپزخانه تا اتاق را به استوانه فکر کردم. عنوان اثری از سل لویت. این را در وبلاگ بنویسید! 8207;در Twitter به اشتراک بگذارید. 8207;در Facebook به اشتراک بگذارید.

They look like eyes, wounded eyes.