دوستان با دقت بیشتری این داستان رو مطالعه کنید . برای اداره امور دهکده های دور افتاده ی سرزمینش افرادی را مامور میکرد و به عنوان رئیس دهکده به آنجا می فرستاد که اگر مردم دهکده به مشکل برخورد کردند آن فرد مشکلشان را حل کنند. روزی پادشاه برای اداره امور یکی از همین دهکده هایش ماموری فرستاد. مدتی گذشت و مردم مامور مریض را فراموش کردند. آن گروه مامور را به میدان اصلی دهکده آورد چوبه ی دار را فراهم کرد.

قدم به قدم گم شدهایم در ناخودآگاه شلوغمان. و شاید ناآگاهی شلوغ خودمان. طعم گس نفسهای در قفس را میچشی و بازدمش را هم میخوری که مبادا شیرینی از کامت بپرد. میگویم این کره خر راه خانه نمیداند.

دیگر چیزی را نمی پسندم. چیزی نیست دلم را بلرزاند. چیزی نیست زندگیم وابسته اش باشد. و خیلی چیزها را با تو. می روم که فراموشم کنی. من را و همه چیزها را. می روم که از خاطرم برود. تمام خاطراتم را با تو. می روم که از استرس عق نزنم بالا نیاورم. می روم که زار زار گریه نکنم. اینجا هم برای ما خانه نشد. گاهی وقتا مجبوری یکیو از زندگیت حذف کنی. مجبوری نخوای دیگه ببینیش یا باهاش باشی. صرفا واسه یه سری دلایل واهی.